Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009
Σάββατο 4 Απριλίου 2009
Εξαπατώντας το φόβο
κι η νύχτα σου φωνάζει
πως δάκρυα ξόδεψες ανώφελα
ότι σε πόνεσε
ότι σε λύγησε
ότι σ’ αγάπησε
ότι αγάπησες
θηλιά και σ έπνιξε
Θες να πάρεις
πίσω τις κραυγές
τα φιλιά, τους όρκους
τις στιγμές.
Στο τέλος οι ωκεανοί
πνίγονται ακόμα στη θλίψη
κι εσύ προσπαθείς
μάταια να εξαπατήσεις το φόβο
καρφώνοντας κάθε τόσο
μικρά κομμάτια γυαλιού
στα μάτια σου.
Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009
Γρίφος
κάνω απόψε την ευχή μου
για να πιάσει;
Ποιο κοχύλι να κλέψω
από τη θάλασσα
για να ακούσω τη φωνή σου;
Το χρώμα των ματιών σου συναντώ
σε άγνωστους περαστικούς
και σε σκέφτομαι.
Μελωδίες ηχούν
κι εγώ θυμάμαι λέξεις
βγαλμένες από τα χείλη σου.
Καθώς ο χρόνος προσπερνάει τη σκιά μου
χνάρια αφήνω σημάδι να βρεις.
Λευκό αραχνοΰφαντο νυχτικό φοράω
και σε προσμένω ακόμα.
Με χρώματα ζωγραφίζω
το χαμόγελο στα χείλη μου
η απούσα παρουσία σου
συντροφιά κρατά το άρωμα
απομεινάρι ενοχής.
Ένα σκίτσο δικό σου στα χέρια μου
ότι πρόλαβες να αφήσεις.
Κι αν πέταξα ψηλά
κι αν άυλο είναι το κορμί μου
σε αναζητώ
θα έρθει η ώρα
που θα απλώσεις τα φτερά
θα βρεις τα ίχνη
θα σε αναγνωρίσω
L.N.E
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
Δεν είναι που δε τόλμησε η ψυχή
Αν η ψυχή δε τόλμησε
τότε γιατί μάτωσε το κορμί
και περιφέρεται ανώφελα
σε δρόμους σκοτεινούς
αφήνοντας που και που
σταγόνες κόκκινες από αίμα
Κι αν τόλμησε η ψυχή
γιατί τότε το κορμί τάφηκε
σ ερημωμένα κοιμητήρια
γεμάτα σκιές
κι ήχους κακούς της νύχτας
Δεν είναι που δε τόλμησε η ψυχή
κι ούτε είναι που δεν είχε το θάρρος
είναι που η καρδιά δεν άντεξε
και παραδόθηκε στο έλεός σου ...
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008
Οι καβαλάρηδες των χρυσών φεγγαριών
Κάτω από χαμηλούς ουρανούς
τρέχουν καβαλάρηδες
χάδια τ΄ανέμου τους ταξιδεύουν
ως τα νερά
ως τη βροχή που φέρνει η καταιγίδα
ακουμπούν σπαθιά κι ασπίδες και κοντάρια
ξαποσταίνουν εκεί
στον νεραιδότοπο των χρυσών φεγγαριών
δυνατοί πολεμιστές
ψάχνουν τον έρωτα και πολεμούν
ακούν τα τραγούδια των πουλιών
κεντούν σύννεφα
με βλέμμα γεμάτο κίτρινα φύλλα
αναζητούν
κουβαλούν στην ψυχή την εξορία
κάποτε τη φορτώνουν
στα φτερά των πουλιών
και την αφήνουν να παίζει
με τον άνεμο
με τα φτερουγίσματα
πάνω από τα κύματα
μετρούν τα βήματα της σιωπής
που θα τους φέρουν εκεί
στον νεραιδότοπο των χρυσών φεγγαριών
ψάχνουν για κείνο το φιλί
που δεν γευτήκανε ακόμα
σχεδιάζουν αποδράσεις
στήνουν οάσεις στον καιρό
δεν ξεχνούν
τάζουν ροδοπέταλα εκεί
στο νεραιδότοπο των χρυσών φεγγαριών...
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
Mεθυσμένη νύχτα
“Δεν ξέρω” ,
θα σου πουν τα μεθυσμένα χέρια μου.
να γεμίζει μόνο με εικόνες.
Κόκκινο κρασί
που κόβει τις επιθυμίες μου στα δυο
Τα δάχτυλα ζωγραφίζουν
Εισχώρησα σαν θάνατος και σαν κραυγή
Σαν έρωτας και σαν λαίλαπα..
τόσο με τρέλαινε η απουσία σου
Δεν ξέρω τι
Με τα μάτια κλειστά και τα χέρια θαμμένα πια
σε ψυχρά πλήκτρα
που τον έρωτα μονάχα ξέρουν να δηλώνουν
με μαύρα γράμματα
Μ. Νικολάου
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Χαμογέλασε Ψυχή
Δες, γυρίζει και τι ωραία διασχίζει τη θάλασσα
Δημήτρης Δικαίος (c)1993
Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008
Ερινύες
σεντόνια και σε ανίατα όνειρα
άκουσα τη φωνή σου
να με καλεί
κι έκλεισα τ' αυτιά μου να μην ακούω
μα πήρες χρώματα απ' το ουράνιο τόξο
και μου ζωγράφισες το κάλεσμά σου
κι έκλεισα τα μάτια μου για να μη βλέπω
ύστερα έγινες αφή στα δάχτυλά μου
για να έχω κάτι από σένα
κι έκοψα τα δάχτυλά μου να μη σε νιώθω
έπεσε το κορμί μου νικημένο
κι έγινε το Βατερλό μου
και καθώς η νύχτα ξαπόσταινε στα χείλη σου
αφόρισα τις στιγμές
και κάλεσα ικετευτικά τις Ερινύες
να με τρελάνουν
μα εσύ ακόμα σαν όραμα και σαν αερικό
τις νύχτες μου στοιχειώνεις
ανίκανη πια να κοιμηθώ ...
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008
ΠΟΙΩ ΑΣΥΔΟΤΑ !!
Παιρνουμε
1/2 κουταλακι μοναξιά
1 πουτάνα (κατα προτιμηση της οδου Φυλής)
3 σκελιδες σκόρδο
5 αναμνήσεις συμπικνωμένες (σε χαρτινο κουτι)
ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΥΜΕ
Αφου η πουτανα ζαλιστεί , αδειαζουμε στα μουτρα της όση
μοναξιά εχει απομεινει
και προσθετουμε 5 κουταλιες σουπας παρμεζανα τριμμενη
και 1 κρέμα γάλακτος.
Βαζουμε σε μπαιν μαρί και κράζουμε δυνατά
"που θα μου πας , θα σε ψήσω μωρή" !
Αφου η πουτάνα αναμιχθει με τη μοναξιά
τις βγαζουμε απο τη φωτιά
και τις βαζουμε σε ενα πυρεξ.
Ψηνουμε στους 389 βαθμούς για μερικά χρονια
μεχρι να γίνουν μπαρμπεκιου.
Βγαζουμε απο το φουρνο και περιχύνουμε
με ολιγον σιροπι ανασφαλειας .
ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΡΑΣΑ !!!!
Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008
Ου τόπος
σε είδα να μαζεύεις τις μετέωρες λέξεις μου
σε διαλόγους ουρανούς να τις κρεμάς
να φέγγουν στιγμιότυπα ονείρων
σε είδα να προσαράζει την ιστιοφόρο λύπη μου
σε ιριδισμούς θαυμάτων
και τα δειλά καράβια χάδια μου
να δένουν στο λιμάνι σώμα σου
γι΄ αυτό σου λέω άφησέ με λίγο ακόμη
λίγο πριν απ' το τώρα, πριν το μετά...
όπως πάντα όπως παλιά
στα πληκτρολόγια της έναστρης αφής σου
να γράφω αποσπάσματα του μέλλοντος εντός σου
αχειροποίητη στιγμή
ου τόπος μάτια μου
στα μάτια σου
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008
Γαλάζιο μου
Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008
Σκοτεινές σιωπές
Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008
Γεύση από μπρούσκο
θύελλα καλοκαιρινή
ταξιδεύουν τα σύννεφα
σμίγουν στο πέλαγος
κάθυγροι οι πόθοι
που ο άνεμος έφερε
Τα χέρια μου αναρριχούνται
στο σμιλευμένο κορμί σου,
μπρούσκο η γεύση του φιλιού σου
στο στόμα μου, μέθη αμέθυστη,
να μ΄ αγαπάς ουρανέ μου
ομορφιά δειλινού
και της νύχτας ανάθεμα
που το φως σου δε σβήνεις
που καις την ανάσα μου
κι αρμενίζεις μαζί μου
πεταλούδα εγώ
ναυαγός στο νησί σου
το στερνό μυστικό μου
στα χείλη σου κράτα
L.N.E
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
και πάλι στα κρυφά ανθίζει ο κόσμος
αφιερωμένο στη Μαρία
με αγάπη και εκτίμηση
στα κρεμασμένα ρούχα ξεστρατίζουν
αχτίδες του ήλιου και η δροσιά
των δέντρων που δειλά αναθρώσκει
στο φως μικρές αυλές απλώνουν
χρώματα κι ευωδιές, παιχνίδια
χορταριασμένη απλώνουν τη γαλήνη τους
κάτω απ' το πίσω μου μπαλκόνι
είναι μια μέρα καθημερινή
και είναι σαν να λείπουν όλοι
και όμως σαν να είναι όλοι εκεί
γελιέμαι ή μήπως πάλι στα κρυφά
ανθίζει ο κόσμος;
Τόλης Νικηφόρου
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008
Αλήθειας διάβημα
Παρατήρησε τους ανθρώπους.
Γέρασες κιόλας.
Είσαι από ώρας
θεατός από τους λόφους.
λόγιε κηφήνα.
Νοίκιασε μνήμα..
να μη μολύνεις το λιβάδι.
Μια κουκουβάγια..
γυμνή σοράγια..
Σκορπάει όνειρα φρικτά.
έφθασες κιόλας.
Είσαι από ώρας
αρεστός στην υγρασία.
έχεις μου τόση
ζωή νεκρώσει
που το υπόλοιπό μου εκκρίνει..
αυτοκτονία..
Μα απ’ τη μία,
θα αφόριζαν μια ασίγαστη
που θα ομοίαζε
μ’ ατύχημα;
Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008
Χρόνια πολλά
Πράγμα που, εντελώς ασύδοτα,
σημαίνει με θύελλες, καταιγίδες, τυφώνες,
τσουνάμια της καρδιάς
και άλλα ποιητικά φαινόμενα.
Όπως σου αξίζει και όπως ονειρεύεσαι.
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008
άκλιτο ‘έλα’
με την ταχύτητα εμπρόθετης απουσίας
απαρέμφατα «γίγνεσθαι»
θρυμματισμένα εντός μου κάμπτονται
και μια ελαστική ενίοτε υποτακτική "ας...."
που τολμάει διαταγή να γίνει
μείνε να …δεις
(μα κι αν μείνεις τι θα δεις)
αν δεν μείνεις πάλι θα τον δεις…
τον πλου των μελλούμενων γύρω μας
να απειλεί τα ρήματα με διάρκεια
και οι σιωπές του αορίστου ερχομού
ζηλιάρες ερωμένες του ενικού σου δισταγμού
υποκλίνονται όλες στην Ευκτική
μιας ιουλιανής εξακολουθητικής συγνώμης
και συ να επιμένεις στην κατάφαση
των στιγμιαίων «θέλω»
νότα σκονισμένη στο παράφωνο
κλειδοκύμβαλο παρατατικό της τύψης
σκορπίζεσαι στα «μη» σου πλήκτρα
σε κενό ονείρου η πτώση
διαμελίζεσαι …
πεισματικά αρνείσαι
τη δοτική των άστρων
ο πληθυντικός των φόβων μου είσαι
με άκλιτα «έλα»
επιβάλεις σε καθαρεύουσα άπταιστη
την απόγνωση των ουσιαστικών
Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008
Καρδιά μου πάψε να χτυπάς .
στου γυρισμού το δρόμο
συντρίμια έγινε η σιωπή
στου ρολογιού το χρόνο
*
Λες κι όλα να σταμάτησαν
στου χωρισμού την ώρα
νιώθω πως όλα πάγωσαν
μες στην ψυχή μου τώρα