Μια βαθιά ανάσακι η νύχτα σου φωνάζει
πως δάκρυα ξόδεψες ανώφελα
ότι σε πόνεσε
ότι σε λύγησε
ότι σ’ αγάπησε
ότι αγάπησες
θηλιά και σ έπνιξε
Θες να πάρεις
πίσω τις κραυγές
τα φιλιά, τους όρκους
τις στιγμές.
Στο τέλος οι ωκεανοί
πνίγονται ακόμα στη θλίψη
κι εσύ προσπαθείς
μάταια να εξαπατήσεις το φόβο
καρφώνοντας κάθε τόσο
μικρά κομμάτια γυαλιού
στα μάτια σου.
3 σχόλια:
"Ένδυσα την ανάσα σου με φως
στη σιγαλιά της νύχτας
κι έτσι στιλπνή και πορφυρή
η αγάπη ξεπροβάλλει.."
Εξαπατώντας το φόβο
και ξορκίζοντας το έρεβος..
Θαυμάσιος στίχος
στις μελαγχολικές αποχρώσεις
της θύμησης..
Καλημέρα Κλειώ μου..
Κράτησα τη ζωή μου καθαρή
λίγο αλάτι
λίγο νερό
κι η θάλασσα έτοιμη
είναι φορές που στάζει μελάνι και κρύβομαι
ή τότε να ΄ναι που φαίνομαι διάφανη;
Τον εξαπάτησες τον φόβο έξοχα..
Δυνατό ποίημα...πολύ ωραίο!
Δημοσίευση σχολίου