Δεν είναι που δε τόλμησε η ψυχή

Αν η ψυχή δε τόλμησε
τότε γιατί μάτωσε το κορμί
και περιφέρεται ανώφελα
σε δρόμους σκοτεινούς
αφήνοντας που και που
σταγόνες κόκκινες από αίμα
Κι αν τόλμησε η ψυχή
γιατί τότε το κορμί τάφηκε
σ ερημωμένα κοιμητήρια
γεμάτα σκιές
κι ήχους κακούς της νύχτας
Δεν είναι που δε τόλμησε η ψυχή
κι ούτε είναι που δεν είχε το θάρρος
είναι που η καρδιά δεν άντεξε
και παραδόθηκε στο έλεός σου ...

Οι καβαλάρηδες των χρυσών φεγγαριών

Κάτω από χαμηλούς ουρανούς
τρέχουν καβαλάρηδες
χάδια τ΄ανέμου τους ταξιδεύουν
ως τα νερά
ως τη βροχή που φέρνει η καταιγίδα
ακουμπούν σπαθιά κι ασπίδες και κοντάρια
ξαποσταίνουν εκεί
στον νεραιδότοπο των χρυσών φεγγαριών
δυνατοί πολεμιστές
ψάχνουν τον έρωτα και πολεμούν
ακούν τα τραγούδια των πουλιών
κεντούν σύννεφα
με βλέμμα γεμάτο κίτρινα φύλλα
αναζητούν
κουβαλούν στην ψυχή την εξορία
κάποτε τη φορτώνουν
στα φτερά των πουλιών
και την αφήνουν να παίζει
με τον άνεμο
με τα φτερουγίσματα
πάνω από τα κύματα
μετρούν τα βήματα της σιωπής
που θα τους φέρουν εκεί
στον νεραιδότοπο των χρυσών φεγγαριών
ψάχνουν για κείνο το φιλί
που δεν γευτήκανε ακόμα
σχεδιάζουν αποδράσεις
στήνουν οάσεις στον καιρό
δεν ξεχνούν
τάζουν ροδοπέταλα εκεί
στο νεραιδότοπο των χρυσών φεγγαριών...

Mεθυσμένη νύχτα

Ρωτάς τι ναι ποίηση..
“Δεν ξέρω” ,
θα σου πουν τα μεθυσμένα χέρια μου.

Το κρεβάτι άδειο..
να γεμίζει μόνο με εικόνες.

Σπασμένα γυαλιά βρίσκω ανάμεσα στα σεντόνια
Κόκκινο κρασί
που κόβει τις επιθυμίες μου στα δυο

Δεν βλέπω τι γράφω..
Τα δάχτυλα ζωγραφίζουν

τους κύκλουςτων ματιών σου μονάχα..
Εισχώρησα σαν θάνατος και σαν κραυγή
Σαν έρωτας και σαν λαίλαπα..

Κι όσο στεκόμουν δίπλα σου
τόσο με τρέλαινε η απουσία σου

Γράφω
Δεν ξέρω τι
Με τα μάτια κλειστά και τα χέρια θαμμένα πια
σε ψυχρά πλήκτρα
που τον έρωτα μονάχα ξέρουν να δηλώνουν
με μαύρα γράμματα

Ζητώ να χαθώ στην άβυσσο..

μέσα της.. μέσα σου..

Να σου μάθω το "κόκκινο"

κι ό,τι δεν έζησες ως τώρα..

Μ. Νικολάου

Χαμογέλασε Ψυχή

Δες, γυρίζει και τι ωραία διασχίζει τη θάλασσα

που σαν ήρεμη, κοιμάται ενώ κείτεται γυμνά!

Κράτησέ μας στην ανήλια της ζαλάδα.

Τέρψε θύμησες και γνέψ' της να μας ζώσει.

Θα μας νιώσει στις παλιές φερτές παρέες

με κρασί που θ' αφρίσει σα μας δει.

Κλέψου κόσμε, γέψου την ανείπωτη φυγή.

Σα μας βρει και γεννηθεί, θα ξεμυτίσει.

Ω ωραία που γιομίζεις τας ψυχάς βασιλικό

και απλόχερα στεγάζεις τους διαβάτες!

Στον αφρό η ομορφιά σου λαμπυρίζει σα θρονί

και οι ράχες των στεριών, χρόνια ζηλεύουν!

Κι ως παλεύεις, θα παλεύουν οι εργάτες σου καλέ.

Κι ως ρωγμή θα ξεσπαθώσουν έρμα λόγια.

Μ' αλαφράδα θα γιομίσουν τας ψυχάς των ζωντανών

και στα υπόγεια, στόλος - γλέντι θα ξεσπάσει.

Μα ο γλάρος δε θα φθάσει τ' όνειρο το θεμιτό

και θ' απλώσει τας φτερούγας του στον ήλιο.

Στον αφρό θα ξαποστάσει σαν η σάρκα κουρασθεί

και το ζήλο θα' χει στρώσει σε μια θάλασσα πλατιά.

Χαμογέλασε ερημιά... χαμογέλασε ψυχή!

Δημήτρης Δικαίος (c)1993

Ερινύες

Εκεί ανάμεσα στα τσαλακωμένα
σεντόνια και σε ανίατα όνειρα
άκουσα τη φωνή σου
να με καλεί
κι έκλεισα τ' αυτιά μου να μην ακούω
μα πήρες χρώματα απ' το ουράνιο τόξο
και μου ζωγράφισες το κάλεσμά σου
κι έκλεισα τα μάτια μου για να μη βλέπω
ύστερα έγινες αφή στα δάχτυλά μου
για να έχω κάτι από σένα
κι έκοψα τα δάχτυλά μου να μη σε νιώθω
έπεσε το κορμί μου νικημένο
κι έγινε το Βατερλό μου
και καθώς η νύχτα ξαπόσταινε στα χείλη σου
αφόρισα τις στιγμές
και κάλεσα ικετευτικά τις Ερινύες
να με τρελάνουν
μα εσύ ακόμα σαν όραμα και σαν αερικό
τις νύχτες μου στοιχειώνεις
ανίκανη πια να κοιμηθώ ...

ΠΟΙΩ ΑΣΥΔΟΤΑ !!

ΟΔΗΓΙΕΣ ΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΟΣ για "ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑ"

Παιρνουμε
1/2 κουταλακι μοναξιά
1 πουτάνα (κατα προτιμηση της οδου Φυλής)
3 σκελιδες σκόρδο
5 αναμνήσεις συμπικνωμένες (σε χαρτινο κουτι)

ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΥΜΕ

Αφου η πουτανα ζαλιστεί , αδειαζουμε στα μουτρα της όση
μοναξιά εχει απομεινει
και προσθετουμε 5 κουταλιες σουπας παρμεζανα τριμμενη
και 1 κρέμα γάλακτος.

Βαζουμε σε μπαιν μαρί και κράζουμε δυνατά
"που θα μου πας , θα σε ψήσω μωρή" !

Αφου η πουτάνα αναμιχθει με τη μοναξιά
τις βγαζουμε απο τη φωτιά
και τις βαζουμε σε ενα πυρεξ.

Ψηνουμε στους 389 βαθμούς για μερικά χρονια
μεχρι να γίνουν μπαρμπεκιου.

Βγαζουμε απο το φουρνο και περιχύνουμε
με ολιγον σιροπι ανασφαλειας .


ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΡΑΣΑ !!!!

Ου τόπος

σε είδα να μαζεύεις τις μετέωρες λέξεις μου
σε διαλόγους ουρανούς να τις κρεμάς
να φέγγουν στιγμιότυπα ονείρων

σε είδα να προσαράζει την ιστιοφόρο λύπη μου
σε ιριδισμούς θαυμάτων
και τα δειλά καράβια χάδια μου
να δένουν στο λιμάνι σώμα σου

γι΄ αυτό σου λέω άφησέ με λίγο ακόμη
λίγο πριν απ' το τώρα, πριν το μετά...
όπως πάντα όπως παλιά
στα πληκτρολόγια της έναστρης αφής σου
να γράφω αποσπάσματα του μέλλοντος εντός σου

αχειροποίητη στιγμή
ου τόπος μάτια μου
στα μάτια σου

Γαλάζιο μου

Στον ουρανό σε αναζητώ

κρύβεσαι μες

στο γαλάζιο μου ρούχο

μοιάζεις με σύννεφο

υφάδι υγρό.

Σε αγγίζω

τυλίγεις το κορμί μου

ενώνεσαι με τον ορίζοντα

και με τέμνεις.

Σε εισπνέω

πλάσμα από υγρασία και φως

το χρώμα σου ντύθηκα,

όταν επιθυμώ να σε γευτώ

στάζεις στα μάτια μου.

L.N.E

Σκοτεινές σιωπές

Καθώς ατένιζα

λευκούς ορίζοντες

πέρα απ’ τα βλέφαρά μου

η παρουσία της αβάσταχτης στιγμής

γινόταν πιο δυνατή.

Αριθμούσα παράγωγες μνήμες.

και ξόρκιζα με Ινδιάνικες προσευχές

τον ερχομό σου

Ελευθερία πριν από σένα

και πέρα από σένα.

Φυσώ τον καπνό

που ενώνει το πριν και το μετά.

Χαράζω δράκοντες στα κύματα

και σ’ ένα σύννεφο

αφήνω σκοτεινές σιωπές.

Αιμορραγώ και αναδύομαι

μέσα απ’ τις φλέβες σου..

M. Nικολάου

Γεύση από μπρούσκο

Επιστρέφεις σε μένα
θύελλα καλοκαιρινή
ταξιδεύουν τα σύννεφα
σμίγουν στο πέλαγος
κάθυγροι οι πόθοι
που ο άνεμος έφερε

Τα χέρια μου αναρριχούνται
στο σμιλευμένο κορμί σου,
μπρούσκο η γεύση του φιλιού σου
στο στόμα μου, μέθη αμέθυστη,
να μ΄ αγαπάς ουρανέ μου
ομορφιά δειλινού
και της νύχτας ανάθεμα
που το φως σου δε σβήνεις
που καις την ανάσα μου
κι αρμενίζεις μαζί μου
πεταλούδα εγώ
ναυαγός στο νησί σου
το στερνό μυστικό μου
στα χείλη σου κράτα


L.N.E

Τους ορίζοντες του θυμού μου κατοίκησα,

σ’ ένα ποτήρι ραγισμένο

που μέσα του κρύβει μια θάλασσα ανεμοδαρμένη.

Πίνω την αντάρα της,

μεθυσμένη τα χνάρια μου να βρω.

Δυο χούφτες άμμο στο άγριο δειλινό στάζω

και με φτερά ενός αλήτη γλάρου

ψηφιδωτό σκαλίζω σε βράχο σιωπής.

Τα γυμνά πόδια μου,

παγωμένα καρφιά στα νεκρά ποσειδώνια

της ψυχής μου.

Με νότες χαράζω τους ήχους των κυμάτων,

στο λευκό των αφρών

και με δοξάρι τον άνεμο, τραγούδι κατευθύνω

στα υψωμένα όνειρα της καρδιάς μου.

Ήταν εκείνο το γέρικο δελφίνι

που το βλέμμα του σπάραζε

τη φωνή μου…

και πάλι στα κρυφά ανθίζει ο κόσμος

ένα «αισιόδοξο» ποίημα
αφιερωμένο στη Μαρία
με αγάπη και εκτίμηση

στα κρεμασμένα ρούχα ξεστρατίζουν
αχτίδες του ήλιου και η δροσιά
των δέντρων που δειλά αναθρώσκει
στο φως μικρές αυλές απλώνουν
χρώματα κι ευωδιές, παιχνίδια
χορταριασμένη απλώνουν τη γαλήνη τους
κάτω απ' το πίσω μου μπαλκόνι

είναι μια μέρα καθημερινή
και είναι σαν να λείπουν όλοι
και όμως σαν να είναι όλοι εκεί

γελιέμαι ή μήπως πάλι στα κρυφά
ανθίζει ο κόσμος;

Τόλης Νικηφόρου

Αλήθειας διάβημα

Παρατήρησε τους ανθρώπους.
Γέρασες κιόλας.
Είσαι από ώρας
θεατός από τους λόφους.

Βύθισε το σώμα σου το βράδυ,
λόγιε κηφήνα.
Νοίκιασε μνήμα..
να μη μολύνεις το λιβάδι.

Σκέπασε τον οίκο σου καλά.
Μια κουκουβάγια..
γυμνή σοράγια..
Σκορπάει όνειρα φρικτά.

Άνοιξε το βήμα σου κοχλία..
έφθασες κιόλας.
Είσαι από ώρας
αρεστός στην υγρασία.

Προικισμένη μου ξυλοκαϊνη
έχεις μου τόση
ζωή νεκρώσει
που το υπόλοιπό μου εκκρίνει..

βιαστική κι απροετοίμαστη
αυτοκτονία..
Μα απ’ τη μία,
θα αφόριζαν μια ασίγαστη

επιθυμητή ελευθερία
που θα ομοίαζε
μ’ ατύχημα;

Δημήτρης Δικαίος

Χρόνια πολλά

Σου εύχομαι χρόνια πολλά και καλά, Μαρία.
Πράγμα που, εντελώς ασύδοτα,
σημαίνει με θύελλες, καταιγίδες, τυφώνες,
τσουνάμια της καρδιάς
και άλλα ποιητικά φαινόμενα.
Όπως σου αξίζει και όπως ονειρεύεσαι.

άκλιτο ‘έλα’

πώς να πορευτώ στο «έλα» σου
με την ταχύτητα εμπρόθετης απουσίας
απαρέμφατα «γίγνεσθαι»
θρυμματισμένα εντός μου κάμπτονται

για την αυταπάτη του οριστικού σου «φεύγω»

και μια ελαστική ενίοτε υποτακτική "ας...."
που τολμάει διαταγή να γίνει
μείνε να …δεις
(μα κι αν μείνεις τι θα δεις)
αν δεν μείνεις πάλι θα τον δεις…
τον πλου των μελλούμενων γύρω μας
να απειλεί τα ρήματα με διάρκεια

και οι σιωπές του αορίστου ερχομού
ζηλιάρες ερωμένες του ενικού σου δισταγμού
υποκλίνονται όλες στην Ευκτική
μιας ιουλιανής εξακολουθητικής συγνώμης
και συ να επιμένεις στην κατάφαση
των στιγμιαίων «θέλω»
νότα σκονισμένη στο παράφωνο
κλειδοκύμβαλο παρατατικό της τύψης
σκορπίζεσαι στα «μη» σου πλήκτρα

σε κενό ονείρου η πτώση
διαμελίζεσαι …
πεισματικά αρνείσαι
τη δοτική των άστρων

ο πληθυντικός των φόβων μου είσαι
με άκλιτα «έλα»
επιβάλεις σε καθαρεύουσα άπταιστη
την απόγνωση των ουσιαστικών

Καρδιά μου πάψε να χτυπάς .

Σύννεφα σκέπασαν τη γη

σύννεφα την καρδιά μου

χίλια κομμάτια έγιναν

για πάντα τα όνειρά μου

*

Έριξες στάχτη κι έκαψες

την κάθε ανάμνησή μας

ό,τι οι δυο μας χτίσαμε

με το ζεστό φιλί μας

*

Μάταια ψάχνω να σε βρω
στου γυρισμού το δρόμο
συντρίμια έγινε η σιωπή
στου ρολογιού το χρόνο

*

Λες κι όλα να σταμάτησαν
στου χωρισμού την ώρα
νιώθω πως όλα πάγωσαν
μες στην ψυχή μου τώρα

*

Καρδιά μου πάψε να χτυπάς

χτύπα για κείνον μόνο

ρίξε δυο δάκρυα φωτιά

και γιάτρεψε τον πόνο

Μ. Νικολάου

-2007-