Τους ορίζοντες του θυμού μου κατοίκησα,

σ’ ένα ποτήρι ραγισμένο

που μέσα του κρύβει μια θάλασσα ανεμοδαρμένη.

Πίνω την αντάρα της,

μεθυσμένη τα χνάρια μου να βρω.

Δυο χούφτες άμμο στο άγριο δειλινό στάζω

και με φτερά ενός αλήτη γλάρου

ψηφιδωτό σκαλίζω σε βράχο σιωπής.

Τα γυμνά πόδια μου,

παγωμένα καρφιά στα νεκρά ποσειδώνια

της ψυχής μου.

Με νότες χαράζω τους ήχους των κυμάτων,

στο λευκό των αφρών

και με δοξάρι τον άνεμο, τραγούδι κατευθύνω

στα υψωμένα όνειρα της καρδιάς μου.

Ήταν εκείνο το γέρικο δελφίνι

που το βλέμμα του σπάραζε

τη φωνή μου…