Καθώς ατένιζα
λευκούς ορίζοντες
πέρα απ’ τα βλέφαρά μου
η παρουσία της αβάσταχτης στιγμής
γινόταν πιο δυνατή.
Αριθμούσα παράγωγες μνήμες.
και ξόρκιζα με Ινδιάνικες προσευχές
τον ερχομό σου
Ελευθερία πριν από σένα
και πέρα από σένα.
Φυσώ τον καπνό
που ενώνει το πριν και το μετά.
Χαράζω δράκοντες στα κύματα
και σ’ ένα σύννεφο
αφήνω σκοτεινές σιωπές.
Αιμορραγώ και αναδύομαι
μέσα απ’ τις φλέβες σου..
M. Nικολάου
7 σχόλια:
"Αιμορραγώ και αναδύομαι
μέσα απ’ τις φλέβες σου.. "
Λαμπερή, κόκκινη
ΣΙΩΠΗ!!!
"φυσώ τον καπνό που ενώνει το πριν και το μετά"
μα βλέπω πως δεν υπάρχει καπνός
δεν υπήρξε φωτιά
κανένα "πριν" δεν κάηκε
αίολο σύννεφο, βροχή του ανέμου το "μετά"
Δύο ειναι οι οπτικές γωνίες που βλέπει κανεις τη σιωπή..
Η λαμπερή κόκκινη και η μαυρη..
Ομως εκεινη δεν παυει ποτε να ναι σιωπή..
Καλημερα Τάσο
Και ενδιαμεσα του πριν και του μετα άραγε .. τι...
Καλημερα Μοβ..
"Από το ρήγμα της σιωπής
κι από τη σιγαλιά της νύχτας
θ΄αναδυθεί το χάραμα
που θ΄ αγκαλιάσει τ΄όνειρο
και τον στιλπνό αέρα.."
Καλησπέρα Μαρία μου..
Όμορφα χαράζεις πάντα την πένα σου..
Έτσι κι αλλιώς..
Στάζω τους παλμούς μου στο σεντόνι σου..
και κοκκινίζει το παρελθόν..
Το πριν και το μετά, η μεταβλητή συνέχεια μιας σκοτεινής σιωπής
που αιμορραγεί...
Καλημέρα.
"ελευθερία πριν από σένα
και πέρα από σένα"
ασίγαστος πόθος και άπιαστο όνειρο.
Δημοσίευση σχολίου