ένα «αισιόδοξο» ποίημα
αφιερωμένο στη Μαρία
με αγάπη και εκτίμηση
στα κρεμασμένα ρούχα ξεστρατίζουν
αχτίδες του ήλιου και η δροσιά
των δέντρων που δειλά αναθρώσκει
στο φως μικρές αυλές απλώνουν
χρώματα κι ευωδιές, παιχνίδια
χορταριασμένη απλώνουν τη γαλήνη τους
κάτω απ' το πίσω μου μπαλκόνι
είναι μια μέρα καθημερινή
και είναι σαν να λείπουν όλοι
και όμως σαν να είναι όλοι εκεί
γελιέμαι ή μήπως πάλι στα κρυφά
ανθίζει ο κόσμος;
Τόλης Νικηφόρου
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Ευχαριστω για την αφιέρωση
Προσπαθώ να ειμαι αισιοδοξη, αν και στον κοσμο που ζω, σιγουρα ειναι δυσκολο.
Παρολα αυτα το "αισιοδοξο" ειναι σχετικό για τον καθενα..
Εγω οταν μιλώ με "σκοτάδια" παιρνω βαθιες ανασες και χαμογελώ..
Να σαι καλα
Καλο βραδυ σε σενα , σε ολους
"Όταν χορεύεις μες στην έκσταση
και διαγράφεις
το περίγραμμα του πόθου
είναι γιατί η ποίηση
ανταμώνει την αγρύπνια
και σπινθηροβολεί η αναπνοή
από μικρά κεντίδια
και μεγάλα χαμόγελα.."
Θαυμάσιο το αφιερωμένο στη Μαρία..
Να είστε καλά παιδιά..
Τη θερμή καλησπέρα μου..
Δημοσίευση σχολίου